Άποψη*: Se(μ)phora που μας βρήκε...

(* το κείμενο που ακολουθεί δεν περιέχει πληροφορίες επιστημονικού περιεχομένου. Μάλλον κοινωνικό σχολιασμό βάσει παρατηρήσεων της υπογράφουσας, η οποία, είτε το θέλει, είτε όχι, δεν μπορεί να απαλλαχθεί τα παιδοψυχιατρικά "γυαλιά" που φοράει)

Όταν διάβαζα πριν περίπου δυο χρόνια για τα Sephora tweens (ανήλικα δηλαδή ηλικιών 7-12 ετών που αρέσκονται στην αγορά ακριβούτσικων προϊόντων περιποίησης προσώπου και μακιγιάζ, πρωτίστως απο την προαναφερθείσα αλυσίδα καταστημάτων) γέλασα με αφελή σιγουριά οτι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί στο νησί μας.

Κούνια που με κούναγε!!

Η αφελέστατη σιγουριά μου άρχισε να κλονίζεται, μην πω διαλύεται, όταν μια σειρά από -ανεξάρτητα μεταξύ τους- γεγονότα, μου επιβεβαίωσαν ότι η τάση αυτή, όχι απλά βρίσκεται αλλά πολύ καλά πατάει μάλιστα ΚΑΙ στο νησί μας. Μας κατσικώθηκε. Απλά.

Όχι απαραίτητα λόγω αγορών από την συγκεκριμένη αλυσίδα (που φήμες λένε οτι θα ανοίξει σύντομα κατάστημα σε κεντρικότατο εμπορικό δρόμο της πρωτεύουσας), όχι, όχι...

Περισσότερο, θα έλεγα, λόγω μιας ροπής που παρατηρώ γύρω μου. Νεαρά κορίτσια, που την εφηβεία οριακά την βλέπουν με τηλεσκόπιο, να γνωρίζουν όλα τα προϊόντα K-beauty (κορεάτικα προϊόντα ομορφιάς καλέ!), όλες τις τεχνικές μακιγιάζ και σαφέστατα όλες τις ενδεδειγμένες ρουτίνες 7 βημάτων (και βάλε!) καθημερινής περιποίησης προσώπου (νοουμένου ότι είσαι ενήλικας με 5-6 ρυτίδες παραπάνω και νοουμένου οτι δεν βαριέσαι).

Τον περασμένο Ιούνιο έτυχε, κυριολεκτικά, να συναντήσω αρκετούς γονείς κοριτσιών που βρίσκονταν στην τελευταία τάξη του δημοτικού. Τους συνάντησα λόγω άσχετων μεταξύ τους αιτημάτων προς αξιολόγηση. Όλοι όμως είχαν κάτι κοινό. Μια βαθιά ανησυχία ως προς το τι ζητούσαν τα κορίτσια τους για το...prom dance τους (κοινώς, χορό αποφοίτησης. Αγνωστο παραμένει το πότε αμερικανοποιήθηκε). Τα κορίτσια ήθελαν συγκεκριμένο στυλ φορέματος (που εύλογα οι πλείστοι γονείς το έβλεπαν ως απρεπές για την ηλικία τους), επίσκεψη στο κομμωτήριο για παραγωγή επιμελώς ατημέλητης μπούκλας, επίσκεψη στο νυχάδικο της γειτονιάς για επικάλυψη νυχιού με τζελ και φυσικά μακιγιάζ.

Τον περασμένο Ιούλιο έτυχε, κυριολεκτικά, να έχει η σχεδόν 12χρονη κόρη μου αρκετά πάρτυ φιλενάδων της. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έπρεπε να μπω σε διαλογική συζήτηση για το εαν μια δωροκάρτα απο βιβλιοπωλείο είναι μπανάλ και παλιομοδίτικη ενω μια δωροκάρτα απο κατάστημα αντίστοιχο του προαναφερθέντος θα εκτιμηθεί πολύ περισσότερο. Μαντέψτε τι υποστήριζα εγώ και τι η κόρη μου.

Αρχές Αυγούστου, πριν απο τις επικείμενες οικογενειακές διακοπές. βρέθηκα σε κατάστημα (ναι, αντίστοιχο του προαναφερθέντος) για να αγοράσω αντηλιακο προσώπου. Μπροστά απο τα ράφια αρωμάτων, μια παρέα 15χρονων αγοριών δοκίμαζε και αξιολογούσε (ναι, αξιολογούσε!) ανδρικές κολώνιες. Ταυτόχρονα, συζητούσαν κατα πόσο θα κάνουν buzz-cut ή mullet-cut στο κουρείο. Δεν το κρύβω πως κρυφάκουγα τη συζήτηση τους, η οποία μου φάνηκε παραδόξως πολύ γνώριμη. Το γεγονός ότι διαθέτω κι εγώ ενα γιό σε αυτήν την ηλικία είναι απλά σατανική σύμπτωση... ή μήπως όχι;

Το χαστούκι της συνειδητοποίησης με βρήκε να φεύγω αλαφιασμένη χωρίς να έχω αγοράσει το προϊόν που κάθε κυρία της ηλικίας μου οφείλει να έχει.

Τι στην ευχή συμβαίνει;

Μέχρι πρότινος είχαμε να ανησυχούμε για τις διατροφικές διαταραχές και την αρνητική επιρροή των περιοδικών/διαφημίσεων που προβάλλουν το εξαιρετικά αδύνατο σώμα ως πρότυπο ομορφιάς αλλά και ως προϋπόθεση αυτοεκτίμησης και επιτυχίας.

Πλέον, κατά πως μου φαίνεται, θα έχουμε να ανησυχούμε και για την διάθεση παιδιών που η αυτοεκτίμηση τους εξαρτάται απο το αψεγάδιαστο δέρμα, το άψογο κούρεμα, τα μεθυστικά αρώματα κτλ. Επειδή ακριβώς αυτά προωθούνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στα οποία περιφέρονται τα παιδιά μας τη σήμερον. Η αλήθεια είναι πως τα παιδιά είναι έρμαια των πληροφοριών που λαμβάνουν επι καθημερινής βάςεως και μάλιστα επαναλαμβανόμενα. Λίγο τα click, λίγο τα like, λίγο το screen time, κι ο αλγόριθμος συνεχίζει τον καθημερινό "βομβαρδισμό" απο influencers, των οποίων η ηλικία όλο και μικραίνει.

Δεν είμαι σίγουρη εαν έχω καταλήξει κάπου. Το μόνο που ξέρω επι της παρούσης είναι πως πρέπει να δουλέυω προληπτικά και ψυχοεκπαιδευτικά τόσο με τα παιδιά μου στο σπίτι, όσο και με τα παιδιά στο ιατρείο. Συζήτηση πάνω στη συζήτηση για το όριο, το μέτρο, το υγιές πρότυπο. Συζήτηση πάνω στη συζήτηση για το πως νιώθουν για τον εαυτό τους, το σώμα τους, την εξωτερική τους εμφάνιση. Συζήτηση πάνω στη συζήτηση για την αυτοεκτίμηση, την αυτοπεποίθηση και την ευτυχία. Συζήτηση πάνω στη συζήτηση για το εσωτερικό φίλτρο που πρέπει να χρησιμοποιούν για αυτά που βλέπουν κι ακούν online. Δεν βλέπω άλλο τρόπο να διαφυλαχθεί η ανθεκτικότητα τους.

Εμείς, οι γονείς των παιδιών της γενιάς αυτής, είμαστε οι τελευταίοι που ζήσαμε έστω και κάποια χρόνια χωρίς διαδίκτυο. Το οποίο και φυσικά έχουμε δεχτεί με πολλή χαρά, γιατί ξέρουμε τα θετικά του. Που ομολογουμένως είναι πολλά. Είμαστε σε θέση όμως να ξέρουμε και τα αρνητικά του (βλέπε παραπληροφόρηση, ακατέργαστη πληροφορία, οχετός διαφημίσεων, καταιγισμός προώθησης προϊόντων κτλ), κυριως επειδή έχουμε μέτρο σύγκρισης. Εύχομαι να μπορέσουμε συλλογικά να αποτρέψουμε αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας. Αν όχι, πολύ φοβάμαι πως στο εγγύς μέλλον θα ξεπεταχτούν νέες "διαταραχές" και "διαγνώσεις".

...και τίποτα δεν με εκνευρίζει περισσότερο απο την ψυχιατρικοποίηση κοινωνικών φαινομένων και αποκλίσεων.